Կարգերով պահոցներ՝ Մտքեր

Գիշեր ու մտքեր

Այնքան բան կայ պատմելու, գրելու, բայց մի տեսակ չեմ կարողանում ոչ գրել, ոչ էլ նոյնիսկ կարդալ, ոչ էլ մտքերս դասաւորել, չգիտեմ ինչ անել։

գիշերուայ կէսին կարելի է բաժակ մը սուրճ խմել։

Պատասխանել մեյլով

անկապ ապրելու մասին

Ես այսօր հասկացայ, որ ես պարտուել եմ, ես այսօր հասկացայ որ ես իրականից երեւակայական աշխարհում եմ ապրում, ու ուրիշներին էլ տանում էի այդ աշխարհ։ այդ աշխարհում ոչ մէկ շոու օֆֆ չի անում, ոչ մէկ սուտ չի խօսում՝ բոլորը անկեղծ են, այդ աշխարհում մարդիկ ուրախ են լինում, գնում են դասի, քանի որ ուզում են մի բան սովորել, գնում են աշխատանքի քանի որ իրենց սիրած գործն է, ու ազատ ժամանակ իրենց սիրած հոբիներով են զբաղւում, որը պարզւում է թէ այդքան էլ հոբի չէ, այլ արդէն հաբբիթ է, սովորութիւն։ բայց այդ ուտոպիան գոյութիւն չունի։

քանի որ մարդիկ կարծում են թէ այդ աշխարհում դու ոչ թէ չես ուզում շոու օֆֆ անել, այլ ուղղակի բան չունես շոու օֆֆելու։ ոչ թէ կարծում են թէ սուտ չես խօսում ու անկեղծ ես, այլ կարծում են թէ այնքան պրոֆեսիոնալ սուտ խօսող ես, որ կարող ես դիմացինին համոզել թէ դու անկեղծ ես։ ոչ թէ կարծում են թէ քո գիտելիքը կիսում ես քանի որ կարծում ես sharing rocks! այլ ամէն մի արածիդ վրայ կասկածում են, սկսում են անուն թեգ կպցնել։

բայց դու դիմանում ես, ամիսներով, տարիներով, ինչքան էլ քեզ օտար զգաս աշխարհում՝ դիմանում ես։

յետոյ հասկանում ես թէ ամենամօտ մարդիկ քեզ իրականում քեզ չեն էլ ճանաչում, ծանօթները՝ սխալ կարծիք ունեն, ու քեզ ոչ մէկ չի հաւանում։ ու նոյնիսկ դու քեզ չես հաւանում, ու հասկանում ես թէ մեռել պարտուել ես։ ու արդէն չգիտես, պայքարես, թէ ոչ։

գալիս է մի ժամանակ երբ գիշերները թաքուն լացում ես, ու դա սկսում է գիշերից ցերեկ վարագուել, ու սկսում ես նախ ցերեկը, մենակ զուգարանում լացել, յետոյ սկսում ես հեձանիւդ քշել ու լացել, որ ոչ մէկ չլսի ու չնկատի, բայց դա էլ չի անցնում, չի օգնում։ սկսում ես կոդ գրել սիրած գործովդ զբաղուել, որ ցրուես՝ չի լինում, չսիրածն ես փորձում՝ աւելի ես վատանում։

ու հանկարծ դու չիմանաս, թէ այն մարդկանցից, ում ուզում էիր տանել իրեն քո աշխարհ՝ լացում է. սկսում ես իր հետ լացել, կամ էլ ցրել միջաւայրը ու իրեն recompile դուխ ես տալիս, ճիշտ է՝ գիտես որ քո աշխարհ չի գայ, քեզ էլ չի ընդունի, բայց ասում ես՝ լաւ գոնէ էս աշխարհում իրեն լաւ զգայ, քան թէ իմ պատկերացրածում՝ վատ, ու լաւ ես անում, ուրախացնում ես։

բայց երբ դու ես տխրում, ոչ մէկ նոյնիսկ չի էլ զգում թէ ինչպէս ես մի նկարում թաքցնում քո արցունքները։ փորձում ես փոխուել՝ չաղանալ, նիհարել, մազերդ երկարացնել, կտրել, ծրագրաւորման լեզուդ փոխել, ՕՀդ փոխել, ոչ մի բան չի օգնում, փորձում ես քեզ փոխել՝ բողոքում են թէ փոխուել ես։

ու վերջում, ամէն օր, գրում ես լացելով, ու ջնջում, ու գրում, ու լացում, ու ջնջում, ու…

ասանկ բաներ

Պատասխանել մեյլով