Կարգերով պահոցներ՝ Մտքեր

անկապ ապրելու մասին

Ես այսօր հասկացայ, որ ես պարտուել եմ, ես այսօր հասկացայ որ ես իրականից երեւակայական աշխարհում եմ ապրում, ու ուրիշներին էլ տանում էի այդ աշխարհ։ այդ աշխարհում ոչ մէկ շոու օֆֆ չի անում, ոչ մէկ սուտ չի խօսում՝ բոլորը անկեղծ են, այդ աշխարհում մարդիկ ուրախ են լինում, գնում են դասի, քանի որ ուզում են մի բան սովորել, գնում են աշխատանքի քանի որ իրենց սիրած գործն է, ու ազատ ժամանակ իրենց սիրած հոբիներով են զբաղւում, որը պարզւում է թէ այդքան էլ հոբի չէ, այլ արդէն հաբբիթ է, սովորութիւն։ բայց այդ ուտոպիան գոյութիւն չունի։

քանի որ մարդիկ կարծում են թէ այդ աշխարհում դու ոչ թէ չես ուզում շոու օֆֆ անել, այլ ուղղակի բան չունես շոու օֆֆելու։ ոչ թէ կարծում են թէ սուտ չես խօսում ու անկեղծ ես, այլ կարծում են թէ այնքան պրոֆեսիոնալ սուտ խօսող ես, որ կարող ես դիմացինին համոզել թէ դու անկեղծ ես։ ոչ թէ կարծում են թէ քո գիտելիքը կիսում ես քանի որ կարծում ես sharing rocks! այլ ամէն մի արածիդ վրայ կասկածում են, սկսում են անուն թեգ կպցնել։

բայց դու դիմանում ես, ամիսներով, տարիներով, ինչքան էլ քեզ օտար զգաս աշխարհում՝ դիմանում ես։

յետոյ հասկանում ես թէ ամենամօտ մարդիկ քեզ իրականում քեզ չեն էլ ճանաչում, ծանօթները՝ սխալ կարծիք ունեն, ու քեզ ոչ մէկ չի հաւանում։ ու նոյնիսկ դու քեզ չես հաւանում, ու հասկանում ես թէ մեռել պարտուել ես։ ու արդէն չգիտես, պայքարես, թէ ոչ։

գալիս է մի ժամանակ երբ գիշերները թաքուն լացում ես, ու դա սկսում է գիշերից ցերեկ վարագուել, ու սկսում ես նախ ցերեկը, մենակ զուգարանում լացել, յետոյ սկսում ես հեձանիւդ քշել ու լացել, որ ոչ մէկ չլսի ու չնկատի, բայց դա էլ չի անցնում, չի օգնում։ սկսում ես կոդ գրել սիրած գործովդ զբաղուել, որ ցրուես՝ չի լինում, չսիրածն ես փորձում՝ աւելի ես վատանում։

ու հանկարծ դու չիմանաս, թէ այն մարդկանցից, ում ուզում էիր տանել իրեն քո աշխարհ՝ լացում է. սկսում ես իր հետ լացել, կամ էլ ցրել միջաւայրը ու իրեն recompile դուխ ես տալիս, ճիշտ է՝ գիտես որ քո աշխարհ չի գայ, քեզ էլ չի ընդունի, բայց ասում ես՝ լաւ գոնէ էս աշխարհում իրեն լաւ զգայ, քան թէ իմ պատկերացրածում՝ վատ, ու լաւ ես անում, ուրախացնում ես։

բայց երբ դու ես տխրում, ոչ մէկ նոյնիսկ չի էլ զգում թէ ինչպէս ես մի նկարում թաքցնում քո արցունքները։ փորձում ես փոխուել՝ չաղանալ, նիհարել, մազերդ երկարացնել, կտրել, ծրագրաւորման լեզուդ փոխել, ՕՀդ փոխել, ոչ մի բան չի օգնում, փորձում ես քեզ փոխել՝ բողոքում են թէ փոխուել ես։

ու վերջում, ամէն օր, գրում ես լացելով, ու ջնջում, ու գրում, ու լացում, ու ջնջում, ու…

ասանկ բաներ

Պատասխանել մեյլով

մարդկային տարրական շփման մասին

Ինձ շատ են ասում՝ դու ո՞նց ես շփւում մարդկանց հետ, կամ առհասարակ շփւո՞ւմ ես, գոնէ գիտե՞ս մարդկութիւնն ինչ է։

ու ես ինքս ինձ միշտ մտածում եմ ազատ ժամանակ թէ ես ինչքանով եմ մարդ (կամ ինչքանով մեքենայ չեմ), ու ինձ թւում է թէ շատ քիչ եմ մարդ։ նախ.

դրա համար որ մարդկանց մեծամասնութիւնը ինձ ասում է թէ մարդկային շփումը չգիտեմ, ուրեմն այդպէս էլ կայ՝ չգիտեմ։ բայց իրականում ըստ իրենց, ու իրենց մօտ ստանդարտիզացած «մարդկային շփումը»-ի համաձայն։

ինձ մօտ ամէն ինչ հակառակն է, չգիտեմ՝ դա լաւ է թէ վատ, բայց հակառակն է։

օրինակ մարդիկ իրար ամէն օր հարցնում են թէ ոնց են, ասենք ֆեյսբուքում տեսնում են թէ կանաչ ա ու գրում են «բարեւ, ո՞նց ես» ու գնում է ձանձրալի անկապ խօսակցութիւն՝ լաւ, բա դո՞ւ, բա յետո՞յ, դա՞ս, կին երեխա՞յ, պրծ։ անցաւ գնաց։

ես տարին մի երկու անգամ եմ մարդու հետ շփւում, ասենք մի քանի ամիսը մէկ մեյլ եմ գրում՝ ողջոյն, ո՞նց ես, սա սա ու սա խնդիրները ո՞նց լուծեցիր, տնեցի՞ք, ինչո՞վ օգնեմ։ ու ինձ հետ են պատասխանում, ու եթէ մի բան հետաքրքրի հետ եմ մեյլում հարցերս տալով, մինչեւ մի 2 օրում մեյլվենք ու մեր թեմաները վերջանայ։

ու եթէ մարդը լաւ ա, խնդիրը չունի, ի՞նչ մեյլեմ, ի՞նչ գրեմ, որ գրեմ էլ անկապ իր ժամանակն եմ կորցնելու, ախր շատ լաւ ա՝ ապրի ինքը, թող առաջ գնայ, թէ բան պէտք լինի՝ ինձ գրի, փորձեմ օգնել։ բայց յանկարծ վատ չլինի՝ ով ուզում ա լինի՝ կը գժուեմ, ուզում ա մի անգամ տեսած ծանօթս լինի, չէ, չէ, ամէն ինչով փորձեմ օգնել, ծանօթներ գտնել, թէկուզ իրեն լաւը ցոյց տալ, խորհուրդ տալ, թեման նաեւ ասենք ցրել ինչ-որ երգ ուղարկելով։ բա։

ինձ թւում է (մի գուցէ սխալ է թւում), թէ, հա, ես մեքենայ եմ, ու երեւի նրա համա՞ր եմ մեքենայ, որ ուրիշների նման ոչ թէ ամէն օր եմ հարցնում, ու ձեւական, անկապ, ու երբ մարդը վատ է լինում, ուղղակի կարդում եմ իր ՖԲ ստատուսը թողնում գնում եմ, այլ նրա համար, որ իր սուղ ժամանակը չեմ խլում, այլ պէտք եղած ժամանակ եմ գրում, ու իր վատ օրերին էլ փորձում եմ հասնել, մի գուցէ հենց դրա համար էլ քիչ մարդկային եմ։ չգիտեմ շփուել մարդկանց հետ։

մարդկային տարրական շփումը ստանդարտացման մէջ շուտով կը լինի՝ անպայման ՖԲով նամակ գրել, գիշերները թվիթ անել, կամ մէկ մէկ գոնէ լայք ու ֆավորիթ։ հա դէ, այսօր մարդիկ այնտեղ են ապրում։

օրինակ գիտէի՞ք որ ասենք շատ երկրներում, օրինակ Սիրիայում, հեռախօսով զանգելն է ընդունուած, ասում են՝ վայ բա մի հատ զանգի էս բարեկամին, վաղուց չենք զանգել։ ասես պարտականութիւնը լինի։ բայց էդ նոյն բարեկամը լինի վատ օրի, զանգողները, ինչպէս միշտ, մնում են զանգողներ, ու նրանք ովքեր Զատիկից Զատիկ էին զանգում, գնում ու իրենցից շուտ հասնում են հիւանդանոց։

երեւի պէտք է մի հատ վերանայենք ամէն ինչ մարդկային շփման մասին ստանդարտները, երեւի։

ասանկ բաներ

Պատասխանել մեյլով

աստղային պատերազմների պրոդիւսերի մասին

այսքան ժամանակ նայել եմ Աստղային Պատերազմներ ֆիլմը, խաղերը միշտ խաղացել եմ, բայց այսօր նոր նկատեցի, որ վերջին դրուագի պրոդիւսերը հայ է՝ Քազանջեան ազգանունով ։Պ

տենց

Պատասխանել մեյլով

հանգիստ յաջող ասելու մասին

Ինչ վատն է աշխարհը, մարդիկ։ լաւն է, եւ վատը, ինչ տարօրինակ է, զարմանալի, ցաւալի եւ միաժամանակ սպասելի ու անսպասելի, որ երկար ժամանակուայ մարդիկ՝ ընկերներ, կարող են շատ հանգիստ ասել «յաջող», ու առանց ցաւ զգալու։

մէկ մտածում ես՝ չէ, ես եմ մեղաւոր, պէտք է ներողութիւն խնդրել, բայց երբ գնում ես խնդրելու՝ էլի քո են ընկնում, քեզ փորձում են էլի սխալ հանել, մինչ այդ կարող էին ուղղակի ընդունել, ու բարի բարի առաջ գնալ։ միւս կողմից էլ՝ մտածում ես թէ իրենք են մեղաւոր, եւ սպասում ես հետ գան ու մեյլ գրեն, բայց չեն գրում, դէ հեռախօս էլ չունես որ հետ զանգեն մոռանում են, մի գուցէ մի օր տեսնեն՝ ոչ էլ յիշեն։

ու տարօրինակ է (թէ՞ միշտ էր այդպէս), որ հենց ամենամօտ մարդիկ են թողնում գնում, նրանք, որոնց դնում ենք իրական ընկերների տեղ։

ես յիշում եմ, երբ ունէի մի մտերիմ ընկեր, միշտ գրւում էինք, օր չկար չգրուէին ու ամենաքիչը մի 10 թեմայից չխօսէինք, մի գուցէ նոյն թեման 10 անգամ քննարկէինք, բայց էլի կը քննարկէինք, էս անգամ աւելի խորանալով։ ու մէկ էլ՝ յաջող։

անցնում է օր՝ բան չկայ։ երկու օր, երեք օր, շաբաթ, շաբաթներ, ամիս, եւ այլն։

եւ հասկանում ես որ այս աշխարհում դու մենակ ես։

իսկ այն մարդիկ, որոնց ասենք, մի քանի անգամ ես տեսել, կամ ընդհանրապէս չես տեսել, քեզ ամէն օր գրում են, մի օր բացակայես, մտահոգւում են, ճիշտ է՝ իրենք էլ են թողնում գնում, բայց գոնէ գիտես, որ քեզ չգիտեն։

հանգիստ յաջող են ասում, ու գնում։

տենց։

Պատասխանել մեյլով