Էս Հայերէն-Ռուսերէն պահով.
Ամիսներ առաջ, ինչպէս, որ շատերդ գիտէք, աշխատում էի որպէս մատուցող, ան ալ Զուարթնոց օդանաւակայանում։
Մի անգամ, շատ լաւ յիշում եմ, ռուս երիտասարդ մը նստեց, ես էլ մօտեցայ, բնականաբար, Սիրիահայ եմ, ես ո՜ւր, Ռուսերէնն ուր, հարցրեցի, թէ ինչ է ցանկանում Անգլերէնով։ Ատանկ մէկ հատ թարս նայեց վրաս, ոնց որ իրեն պարտք լինեմ, ու հասկացրեց, որ Անգլերէն չգիտի, ասեցի՝ խնդիր չկայ, բնաւ, հիմայ գործընկերոջս կ’ասեմ, կը մօտենայ Ձեզ։
Ինձ շատ վատ էի զգում այդ օրը, այնպիսի մէկ տպաւորութիւն էր, ասենք՝ Հայ մարդը պարտադիր պէտք է Ռուսերէն իմանայ… Դէ բարեւ Ձեզ ազիզ ջան։
Ատքանը հեչ, մէկ հատ ալ բողոքում է ղեկավարիս (նոյն ինքը՝ manager–իս), որ ես Ռուսերէն չգիտեմ։ Դէ եկուր ու բացատրի, որ Հայաստանից դուրս է ապրել, ու ընդհանրապէս, Հայ մարդու պարտականութիւնն է Հայերէն իմանալ, ոչ թէ Ռուսերէն։
Իսկ դու, ռուս երիտասարդ, որ մենակ ռուսերէն գիտես ու ինձանից ես բողոքում, ես գիտեմ Իմ Հայերէնը, Անգլերէն ու մի հատ էլ Արաբերէն (դէ ջիջիլ)։
Միակ ռուս յաճախորդը, որին շատ սիրեցի, երեւի մի 25 տարեկան, տիպիկ ռուսական մարմնով ու մազերով, երբ իմացաւ որ Ռուսերէն չգիտեմ, հարցրեց ինձ՝ so what do you speak ?? — այն էլ ոչ-լաւ Անգլերէն իմանալով… Իսկ ես պատասխանեցի՝ Well, I know Arabic… Ու սկսեց հետս Արաբերէն խօսիլ (։ Արաբագէտ էր, էնքա՜ն քննարկեցինք Սիրիայի դէպքերից (։
Ասանկ բաներ