Լինում են, չէ՞, դէպքեր, որ ասենք՝ մարդ չի կարողանում արտայայտուի։
Ես դրա համար շատ լաւ լուծում եմ գտել, լաւ, գոնէ ինձ համար։ Մի շատ փիս բնաւորութիւն ունեմ չաթուելուց. Երկար բարակ գրում եմ, միտքս գրում եմ ինչպէս որ կայ, ասենք՝ փիդջինի գրելու տեղը լցւում է (ու ինձ մօտ ես դիֆոլթից աւելացրել եմ մի քանի տող), իսկ վերջում՝ Ctrl + A ապա ← A.K.A սպանում եմ ինձ նամակս
Ժամանակին մի հատ Talk անունով ծրագիր կար, ինքը չաթուելու համար էր, բայց ոչ թէ պէտք է գրես քո նամակը ու յետոյ սեղմես ⏎ , այլ՝ ինչ մուտքագրում ես ինքը միւսի մօտ ցոյց է տալիս։
Մի պահ պատկերացրէք դա։ Դա նման է որ դիմացի մարդու ուղեղը կարդաս, անգամ սիրտը։ Դա նման է նրան, որ, ասենք՝ եթէ մէկը Ձեզ ասի գրի ես սիրում եմ քեզ, ու դուք էլ էդ մարդուն էք սիրում, բայց չէք կարողանում պատասխանել, ոնց որ շոքի մէջ լինէք, բայց գրում էք չաթում Ախր ես էլ քե՜զ, ու յանկարծ ↲ սեղմելու տեղ սեղմում եւ պահում էք ← կոճակը… ուշ է… ինքը արդէն տեսաւ։ Ինքը անգամ տեսաւ որ ջնջում էք։ Ինքը արդէն վիրաւորուեց։
Ինչո՞ւ ենք բարդացնում մեր զգացումները, չեմ հասկանում, ճիշտն ասած՝ էս նոյն հարցը ինքս ինձ եմ տալիս, ու մէկ է՝ չեմ հասկանում։
Կարօտե՞լ ես՝ զանգիր։
Սիրում ես՝ ասա։
Ու եկէք այսուհետ Անդրանիկութիւն անկապութիւն չանենք, այլ լինենք Պինգուինների նման։
Սակայն հարցը միայն սիրոյ մասին չէ։ Օրինակ շատերը քաշւում են նոյնիսկ իրենց մտերիմներից, թէ՞ մենակ ես եմ տենց, շատերը ծնողներից։ Ու ամենավատը երբ մարդ ասենք՝ ես ինքն իրենից է քաշւում։
Ու տենց։