Մի քանի օր առաջ ընկերներիցս մէկին էի տեսել։ Շատ լաւ վիճակում չէր, յարաբերութեան մէջ ունէր խնդիրներ իր նշանակալից մարդու հետ։
Առհասարակ մարդիկ սիրում են ինձ հետ կիսուել իրենց խնդիրներով, դա լինի անձնական, գործնական, ընտանեկան թէ այլ։ Ոչ թէ նրա համար որ լաւ խորհուրդներ եմ տալիս (երանի թէ մէկը ինձ տար լաւ խորհուրդներ), ոչ թէ նրա համար որ գիտեմ թէ ոնց լուծեն իրենց խնդիրները, այլ քանի որ միշտ, միշտ, միշտ լսում եմ իրենց, բառ առ բառ, եւ շատ մեծ հաւանականութիւն կայ, որ խնդիրը անցեալում ես էլ եմ ունեցել։
Իհարկէ, ինչպէս ամէն բան կեանքում, սիրային յարաբերութիւն ստեղծելը գործ ա, ու շատ բարդ գործ ա, քանի որ եւ դուրս գալն է դժուար, եւ շարունակելու ժամանակ միշտ բոթլնեքեր են լինելու։ Բայց դա մի կողմ, ես ենթադրում եմ, որ դու գիտես այդ մասին։
Մենք երկար խօսեցինք, ես լսեցի, ինքը ինձ լսեց, մի երկու անգամ իրար չհասկացանք, կրկին խօսեցինք, նա հանգստացաւ, եւ որոշեց գնալ ու աշխատել իրենց խնդիրները ուղղելու վրայ։
Ես մի բան ասեցի, որ երբէք ոչ մէկին չէի ասել, քանի որ նախ պէտք էր իմ վրայ դա զգայի։ Վերջերս, չնայած՝ ցաւոտ, սակայն զգացել եմ։
Եւ ես ասացի՝
Դու չես կարող գնալ գործի եւ բագ դզել եթէ դու լաւ վիճակում չես։ Դու չես կարող գնալ գործի եւ կոդ գրել եթէ լաւ վիճակում չես։ Դու չես կարող գնալ գործի եւ սերւէր բարձրացնել եթէ դու լաւ վիճակում չես։ Ու նոյնպէս դու չես կարող գնալ յարաբերութեան մասին խօսակցութեան եւ դրա վրայ աշխատել եթէ դու լաւ չես։ Նախ եւ առաջ դո՛ւ պէտք է լաւ լինես, որ կարողանաս աշխատանք տանել ինչ֊որ հարցի շուրջ։
Ու այո՛, եթէ դու լաւ չես, ոնց կարող ես 100% վստահութեամբ աշխատել այլ բանի շուրջ։ Չես կարող։ Եթէ անես, վատ ա լինելու, ամբողջական չի լինելու։ Դանդաղ է լինելու կամ էլ նոյնիսկ սխալ է լինելու։
Ասածս ինչ է՝ հոգ տար քո՛ մասին։
Ասանկ բաներ։