Երեկ գիշեր, ինչպէս միշտ, սոված էինք։ Արագի մէջ մտայ Գլովոյի էփը եւ Աբու Հակոբից պատուիրեցի ֆալաֆել եւ սուջուխ։
Կէս ժամ անց զանգ եմ ստանում, առաքիչն է, ասում է (անգլերէնով) «կը ներէք, ձեր դամաֆոնը երեւի չի աշխատում, ես փորձեցի ձեր նշած համարները, բայց խնդիրը տուեց»։ Ասացի իրեն, որ խնդիր չկայ, ես հիմա կիջնեմ ներքեւ։
Տեսայ, որ դիմացի շէնքի մօտ է կանգնած։ Մօտեցաւ ինձ, տուեց առաքանին եւ զրուցեցի իր հետ, անգլերէնով.
— Հայերէն խօսո՞ւմ ես
— Միքիչ, բայց անգլերէն եմ նախընտրում
— Որտեղի՞ց ես
— Պարսկաստանից
— Ահ, յաճելի է եղբայր։ Դու ճիշտ հասցէով ես գնացել, ուղղակի մեր շէնքը Ա֊ով է վերջացնում, որը չկայ քարտեզի վրայ։
— Ոչինչ։ Ձեր համարը նշած էր։
Հիմա, մարդը իր գործը ճիշտ է անում՝ զանգել միայն այն ժամանակ երբ խնդիր է լինում։ Սակայն եթէ «տեղացի» առաքիչ լինէր, ապա անկախ ամէն ինչից զանգում են, այս երկրում ամէն ինչ զանգելով ա, միշտ։
Իսկ Գլովոն ենք սկսել օգտագործել որովհետեւ, դէ, Menu.am֊ի էփը տեսե՞լ էք, կամ կայքը, լաւը չի, բնաւ։ Շատ ուրախ եմ, որ նորմալ մրցակցութիւն կայ։
Իսկ քարտեզի պահով, դէ, արդէն քանի ամիս է Գուգլին ուղարկել եմ, որ այստեղ սենց շէնք կայ, բայց բանի տեղ չեն դնում։ Միւս կողմից՝ OpenStreetMaps֊ում ամէն ինչ աւելի ճիշտ է Հայաստանում։
Ասանկ բաներ…