Խանութում.
— Բարեւ ձեզ, կօֆէի ֆիլտր ունէ՞ք
— Ֆիլտր կօֆէ՞
— Չէ, ֆիլտր կօֆէն վերցրել եմ, հիմա ինձ պէտք է կօֆէի ֆիլտր
— Մէկ րոպէ հարցնեմ…
— Անի՜, մենք կօֆէի ֆիլտր ունե՞նք
— Չէ, մենք ֆիլտր կօֆէ չունենք։
— Անի ջան, ո՞նց չունենք, յաճախորդը վերցրել ա ֆիլտր կօֆէ, հիմա կօֆէի ֆիլտր ա ուզում
— Բարեւ ձեզ, կօֆէի ֆիլտր չունենք։
— Բա հիմա ֆիլտր կօֆէն ո՞նց խմեմ։
Ասանկ բաներ…
Խանութում.
— Խնդիր կա՞յ վճարման հետ։
— Չէ, ուղղակի ձուն երկու անգամ եմ անցկացրել, սխալմամբ, սպասում եմ մենեջերը գայ հանի։
— Ահ, հասկանալի ա։
հինգ րոպէ անց.
— Իսկ օրուայ մէջ քանի՞ անգամ ա սենց լինում, մօտաւոր էլի։
— Երեւի տասնըհինգ րոպէն մէկ մի դէպք լինում ա։
— Բայց եթէ հեռակայ մուտք ունեն, ապա ինչի՞ են ամէն անգամ գալիս։
— Լաւ հարց ա…
Ու իսկականից, ես համարեայ ամէն օր մտնում եմ խանութ ու շաբաթը գոնէ մի անգամ լինում ա, ու սա շատ պարզ լոգիստիգայի խնդիր ա, որի մասին բոլորը գիտեն։
Ինձ թւում ա, որ մենեջերի գործն ա տնօրինութեանն ասել, որ նման խնդիր կայ, բայց արի ու տես, որ մարդիկ չունեն problem solving խնդրի լուծման մտածելակերպ։
Վաղը բոլոր «սուպերմարկետներին» մեյլ ուղարկեմ, յոյս ունեմ իրենց մօտ ընդունուած է «յաճախորդը միշտ ճիշտ է» մտածելակերպը։ Բայց դէ նոյնիսկ յաճախորդ չլինելով, բոլորս գիտենք, որ Անդրանիկը միշտ ճիշտ է ։Ճ
Ասանկ բաներ…