Կարգերով պահոցներ՝ Մտքեր

Ասք վիրտուալ-ռեալ կեանքի ու սերունդների մասին

Ուրեմն երբ դեռ Հայաստանում էի, մի քանի ամիս առաջ, քուրիկս գնացել էր ինչ֊որ զբօսնելու տեղ մայրիկիս եւ հայրիկիս հետ, եթէ չեմ սխալուում անունը «մադակասկար» էր, մէկ էլ քուրիկս եկել ասում ա

— Ափար, ափար 😀
նայում եմ իրեն, թէ ինչու է այդքան ապշած ու ուրախ
— Ըսէ քոյրիկ…
— Գիտես, չէ՞, այսօր գացեր էինք մադակասկար ու…
մտածեցի թէ Մադակասկար կղզին են գնացել ու հարցնում եմ
— Ո՞ւր o.O
— Մադակասկար, խաղավայր է ափար
— Ո՞ւ
— Հոն գիտե՞ս ինչ կար, ադ խաղը գիտցա՞ր, որ մատով կը խաղայինք բլանշետի վրայ, լոյսերով էր։

Ոչ այդքան շատ կարճ երկար մտածելուց յետոյ իմացայ որ Glow Hockey խաղի հետ ա, Air Hockey ա էլի։

— Հա՜, է յետո՞յ
— Ադոր իրականը կար 😀

Է՜հ սերունդ սերունդ… մենք ուրախանում էինք, որ ժամանակին կարող էինք ճատրակ խաղալ MS-DOS֊ի վրայ, իսկ դուք հակառակը…

Ասանկ բաներ

Պատասխանել մեյլով

Ինչ֊որ մէկը… ու կարօտ

— Դեռ քնած չէ՞ս։
— Ոչ։
— Կը խանգարէ քեզի… բան մը… երեւի…
— Բան մը չէ… մէկը։
— Ո՞վ…
— Ես
— Հը՞
Պահ մը լռութիւն…
— Ինչո՞ւ ատանկ զարմացած կը նայիս։
— Զարմանալի ես, ատկէ է։ քմծիծաղ
թարս նայուածք մը…
…Չէ լաւ, այսպիսի ինքս֊ինձ֊հետ խօսակցութիւններ միշտ կʼունենամ… ըսենք՝ ամէն օր, ան ալ երկու անգամ։
ինչեւէ… Վերջը նայինք։
— Ծո տղա՛յ, հետդ կը խօսիմ, գոնէ հօս նայիր։
— Ի՞նչ է դարդդ։
— Ժամին նայա՞ծ ես գոնէ
— Ահա… 03:33:33 AM…
Նորէն՝ պահ մը լռութիւն…
— Եթէ բան մը կայ, ըսէ
— Բան մը չէ… սուր հայացք… մէկը՝ դո՛ւն։
— Ե՞ս ապշած հայացք մը
— Այո՛, դո՛ւն, այսինքն ես, այսինքն մենք… Արդէն երկար ժամանակ է ինչ մէջս կʼապրիս։
— Փաստօրէն ես, այսինքն դուն, քեզի կը խանգարես։
— Փա՜ռք, որ հասկցար։
— իսկ ինչո՞ւ ինքդ քեզ կը խանգարես, գիտե՞ս…
— Որովհետեւ չեմ ուզեր ուրիշներուն խանգարել…
— Վերջապէ՜ս հասկցար… ինչքան ուշ կը հասկնաս դուն հա՜
— Դուն ես մեղաւորը…
— Մեղա՜, ե՞ս, այսինքն՝ նորէն դուն հա՞
— Այո, նորէն ես…

Ու այստեղ հասկցայ, որ մեղաւորը միայն ու միայն Ինքն է ես եմ… չնայած քիչ մը դժուար է այն հասկնալ 18 տարեկան հասակին, սակայն ընդունենք այն, որ այդքան ալ յաջող կեանք չեմ ունեցած։

— Ինչո՞ւ կու լաս
— Ե՞ս, ոչ, ես չեմ լար
— Վատ բան մը չի կայ լալու մէջ… վա՞խ, թէ՞…
— Կարօտ…
— Մեկո՞ւմը
— Աւելին, քան մէկը… Հայրենիքս կը կարօտնամ…

Չէ լաւ, լուրջ, Երեւանէն Հայաստանէն դուրս 2 ամիս այդքան ալ հեշտ բան չէ, ինչքան կը պատկերացնէի…

Պատասխանել մեյլով

Գրառում Ռուսերէն չիմանալու մասին

Էս Հայերէն-Ռուսերէն պահով.

Ամիսներ առաջ, ինչպէս, որ շատերդ գիտէք, աշխատում էի որպէս մատուցող, ան ալ Զուարթնոց օդանաւակայանում։

Մի անգամ, շատ լաւ յիշում եմ, ռուս երիտասարդ մը նստեց, ես էլ մօտեցայ, բնականաբար, Սիրիահայ եմ, ես ո՜ւր, Ռուսերէնն ուր, հարցրեցի, թէ ինչ է ցանկանում Անգլերէնով։ Ատանկ մէկ հատ թարս նայեց վրաս, ոնց որ իրեն պարտք լինեմ, ու հասկացրեց, որ Անգլերէն չգիտի, ասեցի՝ խնդիր չկայ, բնաւ, հիմայ գործընկերոջս կ’ասեմ, կը մօտենայ Ձեզ։

Ինձ շատ վատ էի զգում այդ օրը, այնպիսի մէկ տպաւորութիւն էր, ասենք՝ Հայ մարդը պարտադիր պէտք է Ռուսերէն իմանայ… Դէ բարեւ Ձեզ ազիզ ջան։

Ատքանը հեչ, մէկ հատ ալ բողոքում է ղեկավարիս (նոյն ինքը՝ manager–իս), որ ես Ռուսերէն չգիտեմ։ Դէ եկուր ու բացատրի, որ Հայաստանից դուրս է ապրել, ու ընդհանրապէս, Հայ մարդու պարտականութիւնն է Հայերէն իմանալ, ոչ թէ Ռուսերէն։

Իսկ դու, ռուս երիտասարդ, որ մենակ ռուսերէն գիտես ու ինձանից ես բողոքում, ես գիտեմ Իմ Հայերէնը, Անգլերէն ու մի հատ էլ Արաբերէն (դէ ջիջիլ)։

Միակ ռուս յաճախորդը, որին շատ սիրեցի, երեւի մի 25 տարեկան, տիպիկ ռուսական մարմնով ու մազերով, երբ իմացաւ որ Ռուսերէն չգիտեմ, հարցրեց ինձ՝ so what do you speak ?? — այն էլ ոչ-լաւ Անգլերէն իմանալով… Իսկ ես պատասխանեցի՝ Well, I know Arabic… Ու սկսեց հետս Արաբերէն խօսիլ (։ Արաբագէտ էր, էնքա՜ն քննարկեցինք Սիրիայի դէպքերից (։

Ասանկ բաներ

Պատասխանել մեյլով

Մի բան ասեմ էլի ձեան գրառումների մասին

Մի բան ասեմ էլի… Ուրեմն, այսօր առաւօտ արթնացայ, ու մտայ սոցիալական ցանցեր՝ Դիմագիրք (Facebook), Թվիթթեր, եւ այլն… Ու դեռ պատուհանի մօտ չհասած, արդէն իմ ընկերների գրառումներից հասկացայ, որ ձիւն է եկել…

Վու՜յ ձիւն

OMG Snow again!

Լաւ էլի հաւես չկայ ձիւնի

Ի դէպ գրառումների մեծ մասը տրանսլիտով էր

Իհարկէ, բան չունեմ ասելու, մարդիկ իրենց կարծիքն են արտայայտում, սակայն առաջարկում եմ հետեւեալը.

Ուրեմն, մօտ մէկ ամիս առաջ, իմ շատ սիրելի ընկերը՝ Դավիթ Եղիազարյանը a.k.a. Makenas, շատ լաւ թոյն բան էր առաջարկել.

Եկե´ք հայկական քաղաքների ազատագրման օրերը Թվիթերում դրանց անունները դարձնենք ամենաօգտագործվողները #Shushi, #Berdzor, #Karvachar ևն

աղբիւրը

Ես էլ աւելացնեմ՝ նաեւ Դիմագրքում… Եթէ ձեան մասին, քաղաքականութեան մասին, ինչ որ զր–2–զիբիլի* մասին գրառումները սրտաբուխ են, իմ կարծիքով աւելի սրտաբուխ պէտք է լինի ազատագրուած տարածքների մասին գրառումներն ու թվիթները… ի՞նչ էք ասում։

Մի անգամից յիշեցնեմ… Ապրիլի 3-ն ընդունուած է, որպես Քարվաճառի ազատագրման օր, եկէ՛ք այդ օրը #Karvachar պիտակը դարձնենք օրուայ շատ նշուող պիտակներից Դիմագրքում եւ Թվիթթերում…

Ու ասանկ բաներ

զր–2–զիբիլի → 2– անգլ. two, այսինքն՝ զրթուզիբիլ

Պատասխանել մեյլով

Աւելի բարոյական մաքուր Երեւան

Մի քանի օր առաջ Արման Հայրապետյանը գրել էր իր դիմագրքում Թումանեանի այգու խաղավայրի հայհոյանքներու մասին։

Այսօր ես ու Լիլիթ Առաքելյանը (որի հետ առաջին անգամ երեկ եմ շփուել Spyurk.am կայքի միջոցով, ու այսօր առաջին անգամ տեսնուեցինք) գնացինք ու ներկեցինք այդ ոչ բարոյական բառերը երեխաների խաղավայրից։

Ուրեմն

Շնորհակալութիւն եմ յայտնում.

  • Աւագ եղբօրս Արմանին, ով այս հարցը բարձրացրեց
  • Լիլիթին, որ միացաւ ինձ
  • Արմանե տուրիստական ընկերութեանը, որ մեզ ներկ յատկացրեց
  • Այն մարդկանց, որ մեզ աջակցեցին

Յարգելի նկարիչներ

Մի օր դուք էլ եք ծնող դառնալու, ու վստահ եմ, թէ չէք ցանկանայ, որ Ձեր երեխան այդպիսի բաներ կարդայ։

Յ.գ.

Երբ ես ու Լիլիթը նստած հաց էինք ուտում, մեզ մօտեցան երկու հոգի, մէկը մի քիչ տարիքով էր.

— Բարեւ երեխեք ջան։
— Բարեւ Ձեզ։
— Էս ի՞նչ եք ներկում…
— Ըըը… դէ… մեզ հասաւ լուրը էս հայհոյանքների մասին, ապա որոշեցինք գալ ու ներկել։
— Հա՛, ապրեք, մենք էլ հենց իրանց ենք ման գալիս էս քանի օր ա։
Այստեղ իմացայ, որ ինքը պահակն է։
— Դե լաւ մնացեք երեխեք ջան, յաջողութիւն։
— Ցտեսութիւն։
Մի չորս-հինգ մետր հեռացան, ու ընկերոջն է ասում.

Տե՛ս, լաւն էլ կայ։

Ու ասանկ բաներ։

Պատասխանել մեյլով