— I want a cat…
— You already have one 🙂
— what…? o___0
— /bin/cat
Հեղինակների պահոցներ՝ Անդրանիկ Վարդանեան
Վիմ
Իհարկէ շատերը ասում են թէ վիմ օգտագործելը բարդ է, կամ վիմ֊ը IDE֊ներին չի փոխի, եւ այլն, բայց ուրիշ բան եմ ուզում ասել այս քանի օրուայ ԼիբրէՕֆֆիսի հետ աշխատելու փորձիս մասին։
Հարցը անձամբ ինձ համար դա ոչ թէ ԻԴԷ֊ն է կամ վիմ֊ը, այլ վիմ֊ի հետ արագ, շա՛տ արագ աշխատելը, օրինակ այսօր ուզում էի երկու տող ջնջել։ իսկ վիմ֊ում ուղղակի անում եմ d2d, որը նշանակում է d = ջնջել, 2 = երկու, d = տող։
իսկ ԼիբրէՕֆիսում, կամ ցանկացած այլ ծրագրում պէտք է անել
shift ապա երկու անգամ ↓ ապա մէկ հատ ← ապա delete :)))
ես, իհարկէ, չեմ առաջարկում բոլորս վիմ օգտագործենք, այլ ուղղակի ասում եմ, որ պէտք է բոլոր ծրագրերում գոնէ թոյլ տալ օգտագործողին աշխատել վիմ֊ական ձեւերով, տենց։
աչքերդ v2.0
աչքերդ սուտ, աչքերդ խորը,
աչքերիդ նայելով ատեցի աշխարհը,
քո սիրուց ջարդեցի սենեակիս իրերը,
որ մեղմացնեմ, իմ սրտի ցաւերը։
աչքերս բարդ, աչքերս միշտ թաց են,
սեւ պատերս մեր սիրոյ համար են,
կապոյտ երկինքը ինձ համար խաւար է,
կարծես Արեւը միշտ մայր մտած է։
իմ սիրտը տխուր, բայց քո հոգին ուրախ է,
այտերս՝ լաց, իսկ քոնը ժպտաց է,
ինձ համար արդէն ամէն բան սուտ է,
նոյնիսկ մեր սէրը, կարծես թէ չեղած է։
տխուր
գիշեր է, գիշեր,
քնած են բոլոր մարդիկ,
իսկ ես նստած եմ տխուր,
կը մտածեմ մեր մասին,
կ՚անցնի ժամանակը, բան ալ չի մնայ
իսկ իմ սիրտը, եթէ մինչեւ այն ապրի
պիտի սիրէ քեզ, երբ ալ այն ըլլայ,
նոյնիսկ եթէ սէրը միայն ցաւ պատճառի։
Նկարուած է Նոքիա Ն900֊ով, ծրագիրը՝ ֆԽցիկ, ոչ մէկ թուային էֆեկտ, բնաւ։
Լոնգ Բիչ
Լոնգ Բիչ քաղաքի Արուեստի թանգարանը թոյլ է տուել փողոցային արուեստագէտներին անել ինչ ուզում են իրեն պատերի վրայ, արդիւնքը՝ այստեղ, նոյնիսկ իմ շատ սիրելի Քաուասաքին է գնացել եւ Արթվորք մը նկարել։
Հետաքրքիր միտք է, մեզ մօտ էլ կարելի է անել (։
մոռանալ
Կը ներէք ինձ, ես լրիւ մոռացել էի իմ բլոգում գրառելու մասին։
Չնայած, ինչի՞ կը ներէք որ, մէկ է ոչ մէկ չի կարդում (։
օֆֆլայն
Գիշեր է, գիշեր, սակայն տարօրինակ է, որ քունս ոչ թէ միայն չի տանում, այլ նաեւ չեմ էլ զգում որ գիշեր է, չնայած շատ շուտ եմ արթնացել։ մարդիկ օֆֆլայն քնած են, իսկ ես նստած փայթն եմ սովորում, միակ տարբերութիւնը այլ գիշերներից՝ տան, մթի մէջ նստած գլխիս գլխարկ եմ դրել, դէ, դուրս գալիս է, դնում եմ (։
լաւ, անցնեմ սովորելուն, ամէն դէպքում, մի քանի բաներ ունեմ պատմելու, բայց չգիտեմ որտեղից սկսեմ։ իսկ դուք, երբ բլոգում կամ սոցցանցերում գրառումներ էք անում, ինչպէ՞ս էք գտնում ձեր մտքի թելը, հը՞ (։
անձնանկար մը
իրականում սա աւելի շատ իմ նոր գլխարկի մասին է, քան թէ հենց ինքնանկարի (սելֆիի), հը՞, ո՞նց է, սիրո՞ւն է նոր գլխարկս (։
Գիշեր
Սիրում եմ գիշերը, մարդիկ քնած են լինում, իսկ ես կարողանում եմ հանգիստ կարդալ, գրել, մտածել։ մարդիկ խանգարում են, իհարկէ ոչ մտերիմ մարդիկ, խօսքս եկող անցնողների մասին է, դէ հիմայ, նստած գործ ես անում, մտածում, մէկ էլ՝ թխ թխ թխ, դուռն է, անգլերէն մէկը խօսում է՝ My friend, can you update my phone softwere please?, ես էլ չնեղացնելու համար ասում եմ՝ yea, whatever, ու իրենց անտեսելով, մենակ հեռախօսին կպնելով թարմացնում եմ, բայց մէկ է՝ այն չէ, մտքիս թելը կորում է։
լաւ ինչեւէ, շատ չբողոքեմ, բայց իրականում գիշերը ես ուրիշ բանի համար եմ սիրում… ախր ինչպէ՞ս չսիրել լռութիւնը, ինչպէ՞ս չսիրել մթութիւնը, երբ մարդիկ մտնում են անկողին, մի տեսակ բարիացած, իսկ ես մի տեսակ ուզում եմ Չայկովսկի միացնել այդ պահին եւ վայելել, կարգիչս միացնել եւ փորձել VoIP հանգոյց տեղադրել, կարգաւորել, քանի որ քանի օր է փորձում եմ ու չի լինում։
գիշեր, գիշեր, պէտք է այնպէս անել, որ միշտ գիշերում արթնանալ, եւ առաւօտեան քնել, չղջիկների նման։ Օ՜ գիշեր գիշեր, արի մօտս, լինենք ամենալաւ ընկերներ…