— Ի՞նչ ես անում
— Նոր նստեցի կոմպի դէմը, մաքրութիւն էի անում
— տա՞ն, թէ՞ սերվերի 😀
— ։ՃՃՃ տան

Պատասխանել մեյլով

— Դեռ քնած չէ՞ս։
— Ոչ։
— Կը խանգարէ քեզի… բան մը… երեւի…
— Բան մը չէ… մէկը։
— Ո՞վ…
— Ես
— Հը՞
Պահ մը լռութիւն…
— Ինչո՞ւ ատանկ զարմացած կը նայիս։
— Զարմանալի ես, ատկէ է։ քմծիծաղ
թարս նայուածք մը…
…Չէ լաւ, այսպիսի ինքս֊ինձ֊հետ խօսակցութիւններ միշտ կʼունենամ… ըսենք՝ ամէն օր, ան ալ երկու անգամ։
ինչեւէ… Վերջը նայինք։
— Ծո տղա՛յ, հետդ կը խօսիմ, գոնէ հօս նայիր։
— Ի՞նչ է դարդդ։
— Ժամին նայա՞ծ ես գոնէ
— Ահա… 03:33:33 AM…
Նորէն՝ պահ մը լռութիւն…
— Եթէ բան մը կայ, ըսէ
— Բան մը չէ… սուր հայացք… մէկը՝ դո՛ւն։
— Ե՞ս ապշած հայացք մը
— Այո՛, դո՛ւն, այսինքն ես, այսինքն մենք… Արդէն երկար ժամանակ է ինչ մէջս կʼապրիս։
— Փաստօրէն ես, այսինքն դուն, քեզի կը խանգարես։
— Փա՜ռք, որ հասկցար։
— իսկ ինչո՞ւ ինքդ քեզ կը խանգարես, գիտե՞ս…
— Որովհետեւ չեմ ուզեր ուրիշներուն խանգարել…
— Վերջապէ՜ս հասկցար… ինչքան ուշ կը հասկնաս դուն հա՜
— Դուն ես մեղաւորը…
— Մեղա՜, ե՞ս, այսինքն՝ նորէն դուն հա՞
— Այո, նորէն ես…

Ու այստեղ հասկցայ, որ մեղաւորը միայն ու միայն Ինքն է ես եմ… չնայած քիչ մը դժուար է այն հասկնալ 18 տարեկան հասակին, սակայն ընդունենք այն, որ այդքան ալ յաջող կեանք չեմ ունեցած։

— Ինչո՞ւ կու լաս
— Ե՞ս, ոչ, ես չեմ լար
— Վատ բան մը չի կայ լալու մէջ… վա՞խ, թէ՞…
— Կարօտ…
— Մեկո՞ւմը
— Աւելին, քան մէկը… Հայրենիքս կը կարօտնամ…

Չէ լաւ, լուրջ, Երեւանէն Հայաստանէն դուրս 2 ամիս այդքան ալ հեշտ բան չէ, ինչքան կը պատկերացնէի…

Պատասխանել մեյլով

Էս Հայերէն-Ռուսերէն պահով.

Ամիսներ առաջ, ինչպէս, որ շատերդ գիտէք, աշխատում էի որպէս մատուցող, ան ալ Զուարթնոց օդանաւակայանում։

Մի անգամ, շատ լաւ յիշում եմ, ռուս երիտասարդ մը նստեց, ես էլ մօտեցայ, բնականաբար, Սիրիահայ եմ, ես ո՜ւր, Ռուսերէնն ուր, հարցրեցի, թէ ինչ է ցանկանում Անգլերէնով։ Ատանկ մէկ հատ թարս նայեց վրաս, ոնց որ իրեն պարտք լինեմ, ու հասկացրեց, որ Անգլերէն չգիտի, ասեցի՝ խնդիր չկայ, բնաւ, հիմայ գործընկերոջս կ’ասեմ, կը մօտենայ Ձեզ։

Ինձ շատ վատ էի զգում այդ օրը, այնպիսի մէկ տպաւորութիւն էր, ասենք՝ Հայ մարդը պարտադիր պէտք է Ռուսերէն իմանայ… Դէ բարեւ Ձեզ ազիզ ջան։

Ատքանը հեչ, մէկ հատ ալ բողոքում է ղեկավարիս (նոյն ինքը՝ manager–իս), որ ես Ռուսերէն չգիտեմ։ Դէ եկուր ու բացատրի, որ Հայաստանից դուրս է ապրել, ու ընդհանրապէս, Հայ մարդու պարտականութիւնն է Հայերէն իմանալ, ոչ թէ Ռուսերէն։

Իսկ դու, ռուս երիտասարդ, որ մենակ ռուսերէն գիտես ու ինձանից ես բողոքում, ես գիտեմ Իմ Հայերէնը, Անգլերէն ու մի հատ էլ Արաբերէն (դէ ջիջիլ)։

Միակ ռուս յաճախորդը, որին շատ սիրեցի, երեւի մի 25 տարեկան, տիպիկ ռուսական մարմնով ու մազերով, երբ իմացաւ որ Ռուսերէն չգիտեմ, հարցրեց ինձ՝ so what do you speak ?? — այն էլ ոչ-լաւ Անգլերէն իմանալով… Իսկ ես պատասխանեցի՝ Well, I know Arabic… Ու սկսեց հետս Արաբերէն խօսիլ (։ Արաբագէտ էր, էնքա՜ն քննարկեցինք Սիրիայի դէպքերից (։

Ասանկ բաներ

Պատասխանել մեյլով