երեկ համացանցով ման էի գալիս, ու պատահական հանդիպեցի Piwigo֊ին, որին վաղուց էի ման գալիս ։Ճ
ուրեմն իմ նկարները մեծ մասը ես տեղադրում էի 500px.com֊ում, բայց դա իրականում ինձ դուր չի գալիս, ինձ պէտք է մի բան որը լինի իմը, իմ տարածքում, իմ ձեռի տակ, ու ասեցի մտնեմ prism-break, մա՜րդ ես, մի գուցէ լինի, ու գտայ ։Ճ
Piwico-ն կարող է փոխարինել ասենք Picasa-ին, Flickr-ին, 500px-ին եւ այլն, ու շատ թեթեւ է (գոնէ այդպէս ասում են)։ որ եկայ ՀՀ, հաստատ տեղադրելու եմ հանգոյցումս (։
ասանկ բաներ։
Ինչ վատն է աշխարհը, մարդիկ։ լաւն է, եւ վատը, ինչ տարօրինակ է, զարմանալի, ցաւալի եւ միաժամանակ սպասելի ու անսպասելի, որ երկար ժամանակուայ մարդիկ՝ ընկերներ, կարող են շատ հանգիստ ասել «յաջող», ու առանց ցաւ զգալու։
մէկ մտածում ես՝ չէ, ես եմ մեղաւոր, պէտք է ներողութիւն խնդրել, բայց երբ գնում ես խնդրելու՝ էլի քո են ընկնում, քեզ փորձում են էլի սխալ հանել, մինչ այդ կարող էին ուղղակի ընդունել, ու բարի բարի առաջ գնալ։ միւս կողմից էլ՝ մտածում ես թէ իրենք են մեղաւոր, եւ սպասում ես հետ գան ու մեյլ գրեն, բայց չեն գրում, դէ հեռախօս էլ չունես որ հետ զանգեն մոռանում են, մի գուցէ մի օր տեսնեն՝ ոչ էլ յիշեն։
ու տարօրինակ է (թէ՞ միշտ էր այդպէս), որ հենց ամենամօտ մարդիկ են թողնում գնում, նրանք, որոնց դնում ենք իրական ընկերների տեղ։
ես յիշում եմ, երբ ունէի մի մտերիմ ընկեր, միշտ գրւում էինք, օր չկար չգրուէին ու ամենաքիչը մի 10 թեմայից չխօսէինք, մի գուցէ նոյն թեման 10 անգամ քննարկէինք, բայց էլի կը քննարկէինք, էս անգամ աւելի խորանալով։ ու մէկ էլ՝ յաջող։
անցնում է օր՝ բան չկայ։ երկու օր, երեք օր, շաբաթ, շաբաթներ, ամիս, եւ այլն։
եւ հասկանում ես որ այս աշխարհում դու մենակ ես։
իսկ այն մարդիկ, որոնց ասենք, մի քանի անգամ ես տեսել, կամ ընդհանրապէս չես տեսել, քեզ ամէն օր գրում են, մի օր բացակայես, մտահոգւում են, ճիշտ է՝ իրենք էլ են թողնում գնում, բայց գոնէ գիտես, որ քեզ չգիտեն։
հանգիստ յաջող են ասում, ու գնում։
տենց։
Երեկ ուզում էի ընկերներիցս մէկին ցոյց տալ այն սաունդթրաքը որը լսում էի, բայց աւաղ, արդէն այն ջնջել էին ՅուԾիւբից, եւ չկարողացայ ոչ մէկ ձեւ յղումով ուղարկել, բայց մեյլով ուղարկեցի, որ լսի։ ինչեւէ։
ընկերներս միշտ զարմանում էին, որ ասում եմ «հա, ես անցանց եմ լսում, քաշում եմ երգերը, եւ լսում եմ», իհարկէ, OGG ֆորմատով։
այդպիսով ես.
կախուած չեմ լինի 1) համացանցից, 2) սերվիսից (ասենք ՅուԾիւբից) 3) տեղադրողից, ասենք եթէ մէկը ջնջած լինի որ ՅուԾիւբի հաշիւը ։Պ
կարող եմ հանգիստ կիսուել։
որակի ընտրութիւն ունեմ։ մի գուցէ չեմ ուզում լսել այս պահին բարձր որակի յուծիւբից, մի գուցէ այս երգը միացնելուց ուզում եմ միայն ձայնը լինի, անկապ տեղը չքաշի վիդեոն, եւ այլն։
ու հա, հնարաւորութեան դէպքում, փորձում եմ լսել .FLAC (: բայց դէ ընկերներիս մեծ մասը ոչ թէ միայն mp3 են լսում, այլ նաեւ չգիտեն ինչ է ogg-ն եւ flacը։
տենց։
Մօտ 2 օր տանջուելուց յետոյ, երկար բարակ չաթից յետոյ, կարողացայ Mutt֊ը քոնֆիգ անել, եւ օգտագործել, բայց վերջում դուրս չեկաւ, չնայած ինձ էնքան էին գովել այն (։
յիշեցի որ ընկերներիցս մէկը ինձ alpine֊ով էր նամակ գրում, ասեցի փորձեմ՝ չստացուեց, ուղղակի իմ IMAP հանգոյցի հետ չէր կարողանում կապուել, ստիպուած հետ անցայ Mutt։
յետոյ պատահական երբ կարդում էի alpine-ի մասին, մէկը գրել էր, որ Exim mail server-ի հետ խնդիրներ է անում, պէտք է unix username-ը եւ IMAP username-ը նոյնը լինի, իսկ իմ մեյլն է antranig [շնիկ] pingvinashen.am, բայց յունիքս անունս է antranigv 🙁
բացեցի նոր հաշիւ կարգիչումս, այս անգամ antranig անունով, եւ աշխատեցրեցի alpine-ը՝ ԱՇԽԱՏԵՑ !! 😀
նպատակս այն էր, որ ինչքան կարող եմ մնալ կոնսոլում, ու ստացուեց (։
միակ բանը որը պակասում է alpine-ից, դա PGP-ն է։ Mutt-ը բայ դիֆոլթ ունի PGP-ի օգնութիւն, իսկ alpine-ը ասում են երկար բարակ գործ է, ամէն դէպքում, պէտք է փորձեմ (։
տենց։
UPDATE: նոր մտածում էի, եւ հասկացայ, որ ինձ Midnight Commander-անման մեյլ քլիենթ է պէտք։ mcmail? հմմ։
այստեղից՝ Hidden backdoor API to root privileges in Apple OS X
բայց դէ ճիշտ բան է ասում, վերջին անգամ մօտ 8 ժամ սպասել եմ թարգմանի ծրագրերը, մինչեւ ամբողջ ՕՀս թարմանայ ։Պ
Desktop enviroment — աշխատանքային սեղանի միջավայր։
Window manager — պատուհանների ղեկավար։
կարծում եմ վատ թարգմանութիւն չի, ինչքան ման եկայ, չգտայ համացանցում, ասեցի մի բան մոգոնեմ, որ մարդկանց հետ խօսելուց գրուելուց աւելի շատ հայերէն օգտագործենք քան այլ լեզուներ (։
ցանկացած մարդու, ցանկացած բանի համար մոտիւացիան շատ լաւ բան է, օրինակ Լինուսը մոտիւացուել էր Սթոլմանի խօսքերով, երբ եկել էր իրենց համալսարան, եւ հենց դրա համար էլ «ազատեց» իր Լինուքս միջուկը։
գովաբանութիւնն ու վատաբանութիւնը սակայն, շատ քչերն են կապում մոտիւացիայի հետ, չնայած այն ուղիղ կապ ունի, բայց ամէն մարդու մօտ այլ ձեւ է։
օրինակ շատ կինօներում տեսնում են, ասենք, երբ մասթերը/սենսեյը ասում է աշակերտին «այո այո, դու կարող ես, մտածի՛ր, անկախացրո՛ւ քեզ եւ կարող ես այն անել»։ եւ անում է։
միւս կողմից կայ վատաբանութեան մոտիւը, որը, ճիշտն ասած, իմ ամենասիրածն է ։Պ օրինակ երբ կինոյի մէջ ասեն բարձր տեղից թռնելու են, մէկ էլ ինչ-որ մէկը վախենում է, միւսը, ով արդէն թռել է, ասում է այն վախկոտին «օհհ դու վախկոտի մէկը, jump now you pussy!» ու ինքը զուտ ապացուցելու համար, որ ինքը վախկոտ/pussy չի, թռնում է ։Պ
այ ինձ մօտ այդ երկրորդն է։ օրինակ երբ ես օգտագործում էի ԳՆՈւ/Լինուքս, ընկերներիս մեծ մասի համար ես ԳՆՈւ/Լինուքսի աստուած էի ։Պ երեւի հենց դրա համար էլ նոր բաներ շատ քիչ էի փորձում, մնում էի երկար ժամանակ Դեբեանի հետ։ ինչեւէ։
յետոյ մէկի հետ ծանօթացայ, ով կամայ կամ ակամայ ինձ վատաբանում էր, ասենք «դու էդքան չկաս, պէտք է աւելին անես/սովորես/փորձես, որ լինես, որ կարողանան նաեւ ուրիշները քեզ լուրջ ընդունել» եւ այլն։ սա սկզբում ծանր էի տանում, բան, բա ո՞նց կը լինի, բոլորը ինձ գովում են, մի հոգի էնքան էր կծում վատաբանում։
յետոյ երբ անցան շաբաթներ, ես հասկացայ, որ այն շատ լաւ էր ինձ համար ։Պ ամէն անգամ երբ վատ բան էր ասում, ես հակառակը ապացուցելու համար սկսում էի աւելին անել, ասենք մի ծրագրաւորման լեզուի մէջ խորանալ, մի նոր ԳՆՈւ/Լինուքսի բաշխում օգտագործել, աւելին՝ անգամ նորը ստեղծելու մասին մտածել ։Պ
յետոյ հասկացայ, որ այն ոչ միայն ինձանից է կախուած, այլ նաեւ դիմացինից, օրինակ ասենք, եթէ իմ ընկերուհին ինձ վատաբանի, ես ոչ թէ միայն առաջ չեմ գնայ, այլ նաեւ հետ, իսկ ասենք եթէ Արմէնը վատաբանի կամ գովաբանի՝ մէկ է ։Պ
այսինքն այն նաեւ կախուած է արտաքին ճնշողից, դեռ իր կարծիքը մի կողմ դրած։
հիմայ այստեղից էլ մի հետաքրքիր հարց՝ ինչպէ՞ս իմանալ, թէ այս մարդը որ ձեւով է մոտիւանում, գովաբանելո՞վ, թէ՞ վատաբանելով։
օրինակ եթէ ես ունեմ մի խումբ ուսանողներ, կամ ինչու օրինակ, հենց այդպէս էլ կայ ։Պ մօտ 6 ամիս աշխատանքից յետոյ, ես նոր եմ հասկանում, թէ ով ինչպէս է մոտիւանում, մէկ-մէկ դա ուշ է լինում, մէկ մէկ էլ ճիշտ վերջին սակայն ճիշտ պահին, ասենք քննութիւնների ժամանակ։
ու այնպէս է ստացւում, որ այն աշակերտը (ուսանող բառը չեմ սիրում), ումից սպասում էի բարձր գնահատական, տուեալ դէպքում՝ սիրուն քոնֆիգրեյշն ըպաչիի, իջաբերդի, պրոսոդիի եւ լուա լեզուով սկրիպների, կոպիտ ասած՝ քաքմէջ է անում, իսկ ում որ վատաբանել եմ՝ բա սենց ո՞նց կը լինի, ո՞նց կարաս քոնֆիգը փոխել ու մոռանալ քոմենթը ջնջելու մասին, կամ սխալ ձեւը սերվիսը ռեստարտ անել՝ յանկարծ այնքան լաւ է գրում, որ ինչքան ուզում խփում է, եւ բոլորին անցնում է։
բայց ուշ է, վերջին պահն էր, մի քանի շաբաթ էր մնացել։ պէտք է մի բան անել, եւ շուտ իմանալ, մի ձեւ իմանալ, ախր իրենք էլ հո Xfce մուկ չէ՞ն, որ իրենց վրայ փորձարկումներ անեմ։ ափսոս մանկավարժ էլ չեմ, չնայած ինչ իմանաս, մի գուցէ մանկավարժներն էլ չգիտեն սրա մասին ։Պ
հմմ։ պէտք է կարողանալ մարդկանց մոտիւացնել, որ լաւ բաներ անեն, ասենք ազատԾԱ գրեն, ասենք լաւ բիզնես վարեն, ոչ թէ քոփի-փեյսթ՝ առնել-ծախել։
հա մէկ էլ նշեմ. տարած մարդկանց մէջ ամենաթոյն մոտիւացիան դա մրցակցութիւնն է, ասենք «բա տես է ինչ թոյն ազատԾԱ եմ գրել», ու միւսն էլ է արդէն ցանկանում գրել, որ թոյն բան անի։
միւս կողմից, շատ վատ է որ միջավայրը հեռացնում է մոտիւները։ օրինակ. երբ ասում եմ թէ ուզում եմ wiki.programming.am նման կայք բացեմ, մտնենք ծրագրաւորողներով գրենք, սկսնակները կարդան, մենք էլ իրարից սովորենք, կամ երբ ասում եմ եկէք Վիքիյով երգապահարան բացենք, որտեղ լինի երգերի բառերը եւ այլն, բոլորը մի անգամից «աաա լաւ էլի, ում ա պէտք, ուֆֆ սուս մնա՛ հա, յանի հազիւ էիր քեզ հասցնում մի հատ էլ սերվեր պահես տենց անկապ բաների համար», կամ ասում եմ «ուզում եմ նեյթիւ գիթառ տիւներ գրեմ» սկսում են «հա բայց ինչի՞, թոյն կայքեր կան որ անում են, առանց նոր ծրագրերի»։
ու այդքան դու ուրախ բան, մէկ էլ մի անգամից՝ ՇըՐըԽ, կոտրւում է ամէն բան մէջդ, ու շատ շատ նստես ու բլոգես դրա մասին, որ մարդիկ իմանան թէ ինչ քխ են (այս քխ վատաբանութիւնը կապ չունի մոտիւացնելու մասին, չնայած եթէ այս քանի տողը մոտիւացնի ու մարդիկ սկսեն իրար արժէք տալ, երեւի թէ աշխարհը մի քիչ առաջ կը գնայ)։
ու ամենակարեւոր բանը, երբ մէկը ուրախ է լինում, մոտիւացուած, մի՛ կոտրէք իրան, մի գուցէ ինքը լինի յաջորդ բիլլ գեյթսը Ռիչարդ Սթոլմենը։
ես էլ ձեզ եմ շատ սիրում։ տենց։
Իրականում ֆեյսբուքը ոչ թէ սպանեց բլոգը, այլ ապակենտրոնացումը։ ասենք եթէ ես գրում եմ Պինգունաշէն.ամ-ում, Կարէնը գրում է Կենդանի Մատեանում, Վահէն գրում է Թամբլրում, այսօր շատերը գրում խօսում են ֆեյսբուքում (։
բայց ես ուզում եմ հասկանալ թէ ինչպէս պատահեց, որ նոյն ինքը՝ Զաքըրբըրգը, ով խմած ժամանակ հաք անելիս իր բլոգում էր գրում, ստեղծեց եւ մի հատ էլ կարողացաւ լաւ ճնշում անել բլոգների վրայ։ ի՞նչը իրեն դուր չէր գալիս, թէ՞ ուղղակի փողն է դուրս գալիս։ բայց ինքը նաեւ գրել էր որ դէմ է փողին, դրա համար է երկար ժամանակ ՖԲում չկար գովազդներ։ հմմ։
ինչեւէ, ընկերներիցս ովքեր որ անցել են ազատ հարթակներ՝ բլոգ, Ջաբեր, մեյլ, բոլորն էլ շատ շնորհակալ են, որ տեղեկացրել եմ։ այսինքն մարդիկ ոչ թէ գժուում են ֆեյսբուքի համար, այլ ուղղակի այլ բանից տեղեակ չեն, դէ հիմայ ինչ հիւրասիրում ես, այն էլ վերցնելու են։
պէտք է մի ձեւ պրոպագանդել ճիշտը՝ ապակենտրոնացումը։ թէ չէ R.I.P. Internet (տես internet.rip)
