Ինչ վատն է աշխարհը, մարդիկ։ լաւն է, եւ վատը, ինչ տարօրինակ է, զարմանալի, ցաւալի եւ միաժամանակ սպասելի ու անսպասելի, որ երկար ժամանակուայ մարդիկ՝ ընկերներ, կարող են շատ հանգիստ ասել «յաջող», ու առանց ցաւ զգալու։
մէկ մտածում ես՝ չէ, ես եմ մեղաւոր, պէտք է ներողութիւն խնդրել, բայց երբ գնում ես խնդրելու՝ էլի քո են ընկնում, քեզ փորձում են էլի սխալ հանել, մինչ այդ կարող էին ուղղակի ընդունել, ու բարի բարի առաջ գնալ։ միւս կողմից էլ՝ մտածում ես թէ իրենք են մեղաւոր, եւ սպասում ես հետ գան ու մեյլ գրեն, բայց չեն գրում, դէ հեռախօս էլ չունես որ հետ զանգեն մոռանում են, մի գուցէ մի օր տեսնեն՝ ոչ էլ յիշեն։
ու տարօրինակ է (թէ՞ միշտ էր այդպէս), որ հենց ամենամօտ մարդիկ են թողնում գնում, նրանք, որոնց դնում ենք իրական ընկերների տեղ։
ես յիշում եմ, երբ ունէի մի մտերիմ ընկեր, միշտ գրւում էինք, օր չկար չգրուէին ու ամենաքիչը մի 10 թեմայից չխօսէինք, մի գուցէ նոյն թեման 10 անգամ քննարկէինք, բայց էլի կը քննարկէինք, էս անգամ աւելի խորանալով։ ու մէկ էլ՝ յաջող։
անցնում է օր՝ բան չկայ։ երկու օր, երեք օր, շաբաթ, շաբաթներ, ամիս, եւ այլն։
եւ հասկանում ես որ այս աշխարհում դու մենակ ես։
իսկ այն մարդիկ, որոնց ասենք, մի քանի անգամ ես տեսել, կամ ընդհանրապէս չես տեսել, քեզ ամէն օր գրում են, մի օր բացակայես, մտահոգւում են, ճիշտ է՝ իրենք էլ են թողնում գնում, բայց գոնէ գիտես, որ քեզ չգիտեն։
հանգիստ յաջող են ասում, ու գնում։
տենց։