Ահագին ժամանակ է այստեղ չեմ գրել: երեւի լաւ կը լինի թուարկեմ թէ ինչի վրայ եմ աշխատում՝
Խօստանում եմ, ինչպէս միշտ՝ կրկին, որ այստեղ կակտիւանամ:
ասանկ բաներ…
Մտածում եմ նոր կայք բացել, ասենք photos.antranigv.am, որի ամբողջ իմաստը կը լինի նկարներ տեղադրել։ Երեւի կարող եմ բոլոր նկարներս էլ բերել Flickr֊ից։
Դեռ վստահ չեմ, եթէ ուզում եմ նման բան անել ու նոյնիսկ չգիտեմ, դա անեմ WordPress֊ով թէ ինչ֊որ այլ համակարգով, հաստատ չեմ ուզում լինի Hugo, բայց համապատասխան աւտոմատացումն եթէ անեմ, երեւի արժի։
Միւս հարցն այն է, որ չեմ ուզում անկապ մեդիա լցնել սերւէրի մէջ, դրա համար է Flickr֊ը շատ լաւ լուծում, այս պահին, գոնէ։
Տեսնենք, տեսնենք…
այս տարի ահագին գործ կայ անելու։ Սկսեմ թուարկել հերթով
գիտեմ, շատ բան չեմ գրել ու դա դիտմամբ է տենց։ բայց եթէ այս հինգից երեքն էլ իրականանան ապա ահագին գոհ կը լինեմ։
կը փորձեմ ամէն երեք ամիսը մէկ հետ գալ այս ցուցակին ու տեսնել, թէ ուր ենք հասել։
Ասանկ բաներ…
յ.գ. ներեցէք ուղղագրական սխալները, գրառել եմ այՓադով
մեկ մեկ կարող է նույնիսկ կաթով թեյը մի ամբողջ աշխարհ նշանակել ^^
ո՞նց ես սարքում
Որպէս մեր տան կօֆէ եւ թեյ պատրաստող, ահա պատմեմ՝
թեյնիկով տաքացնում եմ ջուրը։ ապա այլ թեյնիկի մէջ (այսուհետ՝ չայնիկ) դնում եմ երկու֊չորս գդալ ուրց, կէս֊մէկ գդալ նանա (մէկ֊երկու հոգու համար, համապատասխանաբար), եւ ճկուտիկի (ԻՄ ճկուտիկի) չափով դարչին։ թեյնիկի ջուրը եռալուց յետոյ լցնում եմ չանիկի մէջ եւ սպասում եմ ութից տաս րոպէ։
Ապա թեյի բաժակի մէջ եմ լցնում։ Եթէ կաթով, ապա լցնում եմ կէսը կաթ, կէսը թեյ։ Շատ կարեւոր է, որ նախ կաթը լցնես, յետոյ թեյը։ կաթը չեմ եռացնում, բնաւ։ օգտագործում եմ բուսական կաթ՝ Ջոյայի Սոյան։
Ասանկ բաներ…
Ահագին տխուր է, որ «ԵՐԵՎԱՆ» ամսագրի կայքը չունի RSS հոսք։
Աւելի տխուրն այն է, որ ժամանակին ունեցել է։
Սա Micropost֊ի փորձարկում է
Եթէ ամէն ինչ լաւ ստացուի, աչքիս սկսելու եմ բոլորի գլուխը տանել այս micro գրառումներով։
Շատ ուշ եմ նկատել, բայց մի այլ տեսակ ուրախ եմ՝
Տանը հինգ հատ խցիկ ունենք՝ երեք հատ անալոգ, երկու հատ թուային։
Բայց արի ու տես, որ մեր նկարների 99%֊ը նկարում ենք մեր հեռախօսներով՝ այՖոններով կամ Պիքսելով։
Դրօշակների (կամ ինչպէս շատերն են ասում՝ դրօշների) հանդէպ իմ սէրը նկատել եմ դեռ դպրոցում։ Ամէն երկուշաբթի դպրոցի բակում տէրունական աղօթքը եւ ազգային քայլերգը երգելու ժամանակ բարձրացնում էինք դպրոցի, Սիրիայի եւ Հայաստանի դրօշակները։
Բայց իմ սէրը աւելի պնդացաւ երբ լսեցի Ռոման Մարսի TED ելոյթը՝ «Ինչու՞ քաղաքների դրօշակները կարող են լինել ամենավատ ձեւաւորած բանը, որը դուք երբեք չէք նկատել»։
Ու սկսեցի աջ ու ձախ դրօշակներ նկատել։Իհարկէ, իմ ամենասիրած քաղաքի՝ Ռոտէրդամի դրօշակը ամենասիրուն դրօշակներից մէկն է, որ տեսել եմ՝ կանաչ, սպիտակ, կանաչ։ Կանաչը քաղաքի գոյնն է, իսկ արանքում գտնուող սպիտակը նկարագրում է քաղաքի գէտը՝ Ռոտէ գէտը։
Ու ինչքան խորանում ես դրօշակների մէջ, այնքան հասկանում ես, որ մեր դրօշակները հեչ լաւը չեն, ու խօսքը միայն քաղաքների դրօշակների մասին չէ, բնաւ։
Հայաստանի Հանրապետութեան դրօշակը՝ կարմիր, կապոյտ, նարնջագոյնը, հեչ իւրայատուկ չի, աւելին՝ այնքան իւրայատուկ չի, որ 1796 թուականին ծնուած ու մեռած Ալբայի Հանրապետութեան դրօշակն է։
Բայց այդքանը հերիք չի, ասենք Երեւան քաղաքի դրօշակը ուղղակի Երեւան քաղաքի զինանշանն է սպիտակ կտաւի վրայ տասներկու սլաքներով, որոնք խորհրդանշում են Հայաստանի 12 մայրաքաղաքները։
Ու ինչքան խորանում ես՝ հասկանում ես, որ մեր մօտ դրօշակները պակաս են, առհասարակ՝ չկան։
Մեր գլխաւոր ու ամենասիրած քաղաքները մինչեւ այսօր չունեն դրօշակներ. Դիլիջանը, Վանաձորը, Ջերմուկը եւ այլն։
Հասկանում եմ՝ երկրում շատ խնդիրներ կան, որ պէտք է լուծել։ Բայց եթէ ինչ֊որ մի տեղից սկսել է պէտք, որ մարդիկ զգան իրենց ազդեցութիւնը քաղաքական եւ քաղաքացիական հարցերում, որ զգան թէ ինչպէս են կերտում իրենց երկիրը, ապա դրօշակները շատ լաւ սկսելու տեղ են։
Հասկանում եմ, որ Երեւանի դէպքը ահաւոր բարդ ա, բնակիչները շատ են, բայց ինչ հաւէս կը լինի, չէ՞, եթէ փոքր համայնքների ու քաղաքների բնակիչները միասին հաւաքուեն ու սկսեն աշխատել իրենց դրօշակների վրայ։ Այդ դրօշակները կսկսենք տեսնել ամէն տեղ՝ փողոցում, կօֆէի բաժակների վրայ, մեքենաների համարանիշերի վրայ եւ այլն։
Ասանկ բաներ…