Արդէն քանի ամիս է օգտւում եմ Jet յաւելուածից եւ իրենց սկուտերներից, սակայն ոչ մէկ անգամ չեմ օգտագործել Ռուսերէնով։ Միշտ եղել է Անգլերէն ու ինչքան գիտեմ չունեն Հայերէն։
Սակայն այսօր նման ծանուցում ստացայ։
չգւտեմ ինչ են հարցնում, բայց էմօջիներից հասկացայ, որ խնդրում են:
Ամէն դէպքում՝ սա, իմ համար, իմպերիալիզմ է:
ինչի՞ ենք միշտ ճկոյտ մատով ստուգում ծորակի ջրի ջերմաստիճանը:
Համա֊փաստաթղթերի (pandoc֊ի) մասին առաջին անգամ լսել եմ նորայրից, երբ Systems We Love Armenia֊ի հաւաքի ժամանակ նա արագի մէջ հաւաքեց իր ներկայացումը ու ցոյց տուեց բոլորիս, թէ ինչու է դվորակը ճիշտ։
Օրինակ, եթէ արագի մէջ Markdown֊ով հաւաքեմ այս ֆայլը՝
# Միջոցառման մասին
- Հաւէս ժամանակ
- Լիքը ուտելիք
- Թոյն մարդիկ
- ոմանք միքիչ շատախօս
Չմոռանաք ձեր հետ բերել՝
- [ ] անձնագիր
- [ ] գրիչ
- [ ] մայկա֊տռուսիկԱպա կարող եմ աշխատեցնել
pandoc -s test.md -o test.htmlՈւ կստանանք այսպիսի սիրուն մի բան
Ու շատ հաւէս է, որ արագի մէջ կարող ենք նման բաներ հաւաքել։
Ես դրանով իմ todo list֊ն եմ սարքել, թէ ինչ է պէտք անել իմ համայնքների համար։
Ասանկ բաներ…
Մէկ շաբաթ առաջ էր, նորայրի հետ քայլում էինք Երեւանի փողոցներով եւ նա ինձ ցոյց տուեց «Հայկ Սուրճի Բովարանը»։ Ժամանակ չունէինք մտնելու, բայց ասեցի, որ անպայման կը գամ։
Երեկ որոշեցինք գնալ եւ այնտեղ ժամանակ անցկացնել։ Նոյնիսկ դրսից ամէն ինչ շատ սիրուն է երեւում։
Մտնելու պահին արդէն նկատում ես, որ սա շատ լուրջ Բովարան է։ Սկսած սարքաւորումներից մինչեւ դիզայն, ամէն ինչ ինձ յիշեցնում է՝ այստեղ դու քեզ հանգիստ ես զգալու։ Սարքերը բարձր ձայներ չունեն, պատերը շատ հանգիստ գոյներ ունեն, իսկ աշխատողները ոչ թէ միայն սիրալիր են, այլ հենց արեւմտեան կինոների բարմենների են յիշեցնում՝ քեզ հետ զրուցում են եւ հաւէս ժամանակ անցկացնում։
Նոյնիսկ իրենց «լոգոն» է ինձ շատ դուր եկել, ե՛ւ շատ հայկական է ե՛ւ շատ սրճական։
Բայց ամբողջ պատմութեան մէջ, ամենակարեւորը ինձ համար դա հենց բարն է։ Ի տարբերութիւն Հայաստանեան փաբերի՝ բարձր չի, ցածր է, կարողանում ես հանգիստ նստել, կարգիչդ դնել, կարողանում ես դէմդ տեսնել։
Տարածքը միայն այսքանը չէ, ներսը շատ լայն է, ունեն նաեւ կոֆէի սեղաններ։
Ահա եւ պատրաստ է իմ սուրճը գնամ հետ տեղս նստեմ
Վերցրել եմ «կարամել մաքիատո»
Ու քանի չեմ մոռացել, ասեմ, որ ստիկերներ էլ են բաժանում։
Ամէն ինչ շատ համով է, իհարկէ։
Ասանկ բաներ…
Երեկ ընկերներիցս մէկին հարցուցի «Պոդքաստ ո՞նց ես լսում» ու ինքը ասեց «դէ հիմնականում նայում եմ YouTube֊ով», ուղեղս մի անգամից միացրեց “Does not compute” վիճակը։ Ինձ շատ անհասկանալի էր թէ ինչպէս ես նայում պոդքասթ ԻւԹիւբով, ի վերջոյ, ԻւԹիւբը չունի հոսքերի գաղափար։
Ահ, յետոյ հասկացայ, նկատի ունի թէ Պոդքասթի տեսահոլովակն է նայում։
Իրականում Պոդքասթը երկու տեխնոլոգիաների միացումն է։ Նախ քեզ պէտք է RSS հոսք, որտեղ կը լինի հոսքի տուեալները, օրինակ անունը, նկարը, նկարագրութիւնը եւ այլն, ինչպէս նաեւ ամէն մի դրուագի նկարագրութիւնը եւ ձայնային/MP3/M4A ֆայլերի յղումը։ Երկրորդ, քեզ պէտք է մի ծրագիր, որը հասկանում է էդ հոսքը եւ միացնում է այդ ձայնային ֆայլը։
Մէկ կամ երկու տարի առաջ կար մի նախաձեռնութիւն, «Լսիր Ինձ Հիմա», որը փոքր դրամաշնորհ էր տալիս բովանդակութիւն ստեղծողներին, որ պոդքասթ սկսեն։ Ինչքան հասկացայ այդ մարդկանց սովորեցնում էին, թէ ինչպէս պոդքաստ սկսել, ինչ սարքաւորումներից օգտուել եւ այլն։
Երեկ նորայրի հետ խօսելիս նա ինձ ասաց, որ նախաձեռնութեան մասնակիցներին ասել էին, որ կարող են օգտագործել whooshkaa անունով մի ծառայութիւն, որը տարեկան ինչ֊որ մի գումարի դիմաց տրամադրում է RSS հոսք եւ ձայնային ֆայլեր տեղադրելու հնարաւորութիւն։
Պարզւում է, որ դրամաշնորհի գումարը վերջանալուց յետոյ, ոչ մէկ չի թարմացրել ծառայութեան պայմանագիրը, որի արդիւնքում մարդկանց ֆայլերը կորել են։
Ասեցի ստուգեմ, մտայ Media.am֊ի պոդքաստերի էջը եւ նայեցի թէ ինչ վիճակում է։ Պարզւում է, որ իսկականից, ահագին մեծ քանակի պոդքաստի ալիքներ ուղղակի վերացել են, լրիւ։
Մի մասը, սակայն, խելացի է գտնուել եւ ունի նաեւ YouTube ալիք (բայց դէ, բոլորս արդէն սովորեցինք, որ դա Պոդքասթ չի), բայց ահագին մասն էլ տեղափոխուել ա ուղղակի այլ սպասարկողի մօտ՝ anchor.fm։
Ինչքան հասկացայ, այդ նախաձեռնութեան ժամանակ մասնակիցներին չեն բացատրել, թէ ինչքան կարեւոր է ունենալ քո սեփական հարթակը։
Ես էլ շուտով կը բացեմ իմ պոդքասթի հոսքը, որի ֆայլերը կը լինեն իմ տան սպասարկիչի մէջ։
Ասանկ բաներ…
— Սոյայի կաթ ունէ՞ք:
— Հա, բայց նուշի ա:
