աչքերդ սուտ, աչքերդ խորը,
աչքերիդ նայելով ատեցի աշխարհը,
քո սիրուց ջարդեցի սենեակիս իրերը,
որ մեղմացնեմ, իմ սրտի ցաւերը։
աչքերս բարդ, աչքերս միշտ թաց են,
սեւ պատերս մեր սիրոյ համար են,
կապոյտ երկինքը ինձ համար խաւար է,
կարծես Արեւը միշտ մայր մտած է։
իմ սիրտը տխուր, բայց քո հոգին ուրախ է,
այտերս՝ լաց, իսկ քոնը ժպտաց է,
ինձ համար արդէն ամէն բան սուտ է,
նոյնիսկ մեր սէրը, կարծես թէ չեղած է։

Պատասխանել մեյլով