Դրօշակների (կամ ինչպէս շատերն են ասում՝ դրօշների) հանդէպ իմ սէրը նկատել եմ դեռ դպրոցում։ Ամէն երկուշաբթի դպրոցի բակում տէրունական աղօթքը եւ ազգային քայլերգը երգելու ժամանակ բարձրացնում էինք դպրոցի, Սիրիայի եւ Հայաստանի դրօշակները։

Բայց իմ սէրը աւելի պնդացաւ երբ լսեցի Ռոման Մարսի TED ելոյթը՝ «Ինչու՞ քաղաքների դրօշակները կարող են լինել ամենավատ ձեւաւորած բանը, որը դուք երբեք չէք նկատել»։

Ու սկսեցի աջ ու ձախ դրօշակներ նկատել։Իհարկէ, իմ ամենասիրած քաղաքի՝ Ռոտէրդամի դրօշակը ամենասիրուն դրօշակներից մէկն է, որ տեսել եմ՝ կանաչ, սպիտակ, կանաչ։ Կանաչը քաղաքի գոյնն է, իսկ արանքում գտնուող սպիտակը նկարագրում է քաղաքի գէտը՝ Ռոտէ գէտը։

Ու ինչքան խորանում ես դրօշակների մէջ, այնքան հասկանում ես, որ մեր դրօշակները հեչ լաւը չեն, ու խօսքը միայն քաղաքների դրօշակների մասին չէ, բնաւ։

Հայաստանի Հանրապետութեան դրօշակը՝ կարմիր, կապոյտ, նարնջագոյնը, հեչ իւրայատուկ չի, աւելին՝ այնքան իւրայատուկ չի, որ 1796 թուականին ծնուած ու մեռած Ալբայի Հանրապետութեան դրօշակն է։

Բայց այդքանը հերիք չի, ասենք Երեւան քաղաքի դրօշակը ուղղակի Երեւան քաղաքի զինանշանն է սպիտակ կտաւի վրայ տասներկու սլաքներով, որոնք խորհրդանշում են Հայաստանի 12 մայրաքաղաքները։

Ու ինչքան խորանում ես՝ հասկանում ես, որ մեր մօտ դրօշակները պակաս են, առհասարակ՝ չկան։

Մեր գլխաւոր ու ամենասիրած քաղաքները մինչեւ այսօր չունեն դրօշակներ. Դիլիջանը, Վանաձորը, Ջերմուկը եւ այլն։

Հասկանում եմ՝ երկրում շատ խնդիրներ կան, որ պէտք է լուծել։ Բայց եթէ ինչ֊որ մի տեղից սկսել է պէտք, որ մարդիկ զգան իրենց ազդեցութիւնը քաղաքական եւ քաղաքացիական հարցերում, որ զգան թէ ինչպէս են կերտում իրենց երկիրը, ապա դրօշակները շատ լաւ սկսելու տեղ են։

Հասկանում եմ, որ Երեւանի դէպքը ահաւոր բարդ ա, բնակիչները շատ են, բայց ինչ հաւէս կը լինի, չէ՞, եթէ փոքր համայնքների ու քաղաքների բնակիչները միասին հաւաքուեն ու սկսեն աշխատել իրենց դրօշակների վրայ։ Այդ դրօշակները կսկսենք տեսնել ամէն տեղ՝ փողոցում, կօֆէի բաժակների վրայ, մեքենաների համարանիշերի վրայ եւ այլն։

Ասանկ բաներ…

Պատասխանել մեյլով

Մի անգամ նորայրը պատմել էր հետեւեալ դէպքի մասին (փորձեմ ցիտել)

Ընկերներիցս մէկը մի տաս տարի առաջ գրել էր Ֆեյսբուքում, որ հաւէս երգերի ցուցակ է ուզում։ Ես էլ բռնեցի ու իմ սիրած երգերի մի քանիսը հաւաքեցի Zip արխիւի մէջ եւ մեյլեցի իրան։
Մի քանի օր յետոյ մտնում եմ ֆեյսբուք, եւ տեսնում եմ, որ մնացածը ուղղակի իր գրառման տակ դրել են YouTube֊ի յղումներ։

նորայր, երեւի մի տաս տարի առաջ, երեւի ինձ պատմել ա մի հինգ֊վեց տարի առաջ

Ծանօթ դէպք ա, չէ՞։ Բոլորս տեսել ենք երթուղայինում նստած այն աղջիկը, ով YouTube֊ի յաւելուածը միացրած երգ ա լսում ականջակալներով։ Իհարկէ, տեսնում ենք, որ YouTube֊ն ա, քանի որ YouTube֊ը չի թողնում էկրանը «անջատելով» կամ նոյնիսկ ուրիշ ծրագիր բացելով նայել/լսել իր բովանդակութիւնը։

Հիմա ժամանակները միքիչ փոխուել են, մարդիկ արդէն օգտագործում եմ Music Stream֊ի յաւելուածներ։ Spotify (որը, ի դէպ, ամենավատն ա, եւ ձայնային որակի առումով, եւ բովանդակութեամբ, եւ շատ բաներով), Deezer, Apple Music, Yandex Music ու էլ չգիտեմ ինչ։

Հիմա ինչ֊որ մէկը մտածում ա «ահ, էլի Անդրանիկը սկսեց անկապ բողոքել ժամանակակից աշխարհից»։ Բայց դէ սխալ չի ասում։

Այսօր մտել էի Shazam, որպէսզի նայեմ, եթէ ինչ֊որ մի երգ կայ, որը գտել եմ բայց դեռ չեմ առել։ Այո, դէ ես երգերը առնում եմ iTunes Store֊ից։ Ամէն երգը՝ 99 ցենտ, իսկ ալբոմը՝ 9 դոլար 99 ցենտ, հիմնականում։

Մէկ էլ տեսայ, որ իմ գտած երգերից մէկին չի ասում «Open in Deezer»։ Դէ կարողանում ես Shazam֊ով գտած երգերը լսել նաեւ Deezer֊ով։

Մտնում եմ Deezer, որոնում եմ այդ երգը, տեսնում եմ կայ, ուղղակի մգացրած ա։ Ահ, իհարկէ, կրկին ինչ֊որ մի երգ Հայաստանում հասանելի չի։

Ու յիշեցի, երբ նորայրը պատմել էր այդ դէպքի մասին, ես գնացել էի մեր այդ ընդհանուր ընկերոջ ֆեյսբուքի էջը, տեսել էի այդ գրառումը, ու փորձել էի լսել իր ընկերների տեղադրած YouTube֊ի յղումները։

Surprise, surprise, երգերը հասանելի չեն, կամ ալիքն ա վերացել, կամ երգը ջնջուել ա հեղինակային իրաւունքների պատճառով, կամ էլ ուղղակի հեղինակը երգն ա ջնջել։

Իսկ եթէ ինքը մտնի իր նամակների մէջ ու բացի նորայրի ուղարկած Zip արխիւը, ապա կարողանալու է այդ MP3 երգերը լսել։

Ասանկ բաներ…

Պատասխանել մեյլով