Երեւանի մետրոյ կայաններից մէկում եմ, սպասում եմ մերտոյին, մի խումբ ընկերներ էլ են սպասում, իրար հետ կանգնած։ բոլորը իրենց հեռախօսները սքրոլլ են անում, քան թէ իրար հետ խօսեն։
Մի բան էն չի։
Երեւանի մետրոյ կայաններից մէկում եմ, սպասում եմ մերտոյին, մի խումբ ընկերներ էլ են սպասում, իրար հետ կանգնած։ բոլորը իրենց հեռախօսները սքրոլլ են անում, քան թէ իրար հետ խօսեն։
Մի բան էն չի։
Բազմաթիւ կազմակերպութիւններ ինձ դիմում են, որ իրենց մօտ շատ կոնկրետ խնդիրներ լուծեմ։ Հիմնականում՝ սերվերների ու այլ ՏՏ֊ական հարցերի մասով։ Բայց շատ դէպքերում ասում են «դէ մնայ միւս հարցերով էլ օգնի», լինի դա անվտանգութիւն, կամ ծրագրաւորում, կամ որոշել թէ ինչ տեսակի համակարգ օգտագործեն նոթագրելու համար։
Վերջին տարին ահագին բզել եմ շատերին (երբ հարց է առաջացել) որ ունեն ներքին Վիկի։ Բոլոր դէպքերում էլ էդ ներքին վիկին ես եմ տեղադրում, ապա սկսում եմ արագի մէջ կարգաւորել, մի տաս հատ էջ սարքել, որ ամբողջովին դատարկ չլինի։
Պէտք է ասեմ, որ ամենաշատ ROI֊ը (Return on Investment֊ը) ունի ներքին Վիկին։ Ինձ թւում էր թէ ticket֊ների համակարգը կը լինի ամենաազդեցիկը, բայց չէ, իրականում Վիկին ա։
Ի տարբերութիւն ասենք Google Docs֊ի, մարդիկ միասին չեն աշխատում իր վրայ միաժամանակ, բայց էդ բերում ա նրան, որ աւելի խորն են մտածում գրելուց, չեն «մնում ուրիշի յոյսին»։ Միւս կողմից էլ, կուզէի որ վիկիները ունենային նման հնարաւորութիւն, բայց բնաւ պարտադիր չի։
Այս շաբաթ երկու կազմակերպութեան համար էլ դրել եմ, մէկը շատ փոքր, մէկն էլ միջին չափսի։ Տեսնենք ոնց կստացուի։
Նաեւ հետաքրքիր ա տեսնել թէ Ticketing֊ի համակարգը ոնց ա ահագին զբաղուած մարդկանց զբաղուածութիւնը քչացնում։ էլ չեն վազվզում, զանգերի մէջ չեն լինում, այլ ուղղակի հատիկ֊հատիկ իրանց գործն են անում։
Երեւանի Քաղաքապետարանի հանրային քննարկումները շատ տարօրինակ են։
Եկել ենք որ քննարկենք 2024 թուականի բիւջէն, բայց մարդիկ հարցեր են տալիս տրանսպորտի եւ շինութեան մասին։
Իհարկէ դէմ չեմ դրան, բայց դէ դրանց համար այլ հանրային քննարկումների օրեր կան։
Նաեւ տխուր ա, որ ուղղակի 3 քաղաքացի ա եկել (ինձ էլ հետը հաշուած)։
Թարմացում. հանդիպումը տեւեց 30 րոպէ։
YouTube֊ը շատ տարօրինակ տեղ ա, ասենք մի քանի օր առաջ, մէկի խնդրանքով իմ փոդքաստի բոլոր episode֊ները տեղադրեցի YouTube, ու նենց էլ չի որ յղում հրապարակել էի ինչ֊որ տեղ։ Մէկ֊երկու ընկերոջ եմ ուղարկել։
Յաջորդ օր արթնացայ ու տեսնեմ արդէն կայ գումարային 100+ դիտում 4 դրուագների վրայ։ ո՞վ ա տեսել, ո՞նց ա յայտնուել իրենց մօտ։ պարզ չի։
Իրականում, պարզ ա, քանի որ YouTube֊ն ունի անալիտիկայի գործիքներ։ ու ըստ երեւոյթին մարդիկ տեսել են դա իրենց գլխաւոր էջում կամ recommendation֊ներում։
Ամէն դէպքում՝ շատ հաւէս ա, որ յայտնւում ա մարդկանց մօտ, բայց էդ նաեւ մոտիւացնում ա, որ աւելի լաւ ձայնագրումներ անեմ ։Ճ
Ամէն առաւօտ մտնում եմ LinkedIn, որ տեսնեմ եթէ հետաքրքիր բան կայ, ու ամէն առաւօտ էլ հիասթափւում եմ։
Ուզում էի մանրամասնել թէ ինչի, բայց արի ու տես որ մէջս էլ էներգիա չկայ։ Ոնց որ ջուրը ծեծես։
In other news, երեկ ելոյթ եմ տուել մեյլ սերուէրների մասին, այսօր յղումները կը դնեմ։
Շատ լուրջ մշակութային խնդիր ունենք. Երբ մարդիկ հարց են ունենում, մի անգամից ինձ են հարցնում անձնական նամակով, լինի դա ջաբերով կամ մեյլով։
Բայց ես ու նորայրը ահագին ջանք ենք դրել որ լինեն հանրային քննարկման սենեակներ, ինչպիսին է սարեանը, նաեւ ահագին ջանք ենք դրել, որ մարդիկ հանգիստ հարց տան, երկարաժամկէտ պատասխան սպասելու դէպքում՝ ֆորումների տեսքով։
Բայց արի ու տես որ էդ ամէնը էական չի, մարդիկ մէկ ա, օրուայ վերջում, գրում են մեզ անձնական նամակով, ու երբ մէկ կամ մի քանի ժամ չես պատասխանում, քանի դէ մենք էլ ենք մարդ, գործ, տուն, տեղ ու ընտանիք ունենք, ապա մի մասը սկսում են գոռալ «էդ ինչի՞ չես պատասխանում»։
Ինձ թւում ա շատ տրամաբանական կարողութիւններ պէտք չի հասկանալու համար, որ եթէ շատ ստանդարդ հարց ունես, նոր գիւտ չես անում, ապա 20+ անդամներով հանրային սենեակում հարցնելը աւելի լաւ տարերակ ա, քան մի հոգուն հարցնելը։
Բայց աւաղ, սա մշակութային հարց ա, մարդկանց ասելով «խնդրում եմ չաթում հարցրու» ոչ մի բան չի փոխուի։
Պէտք է մտածենք այս մասին…
Բարի սովորոյթներ — Յակոբ Միքայէլեան:
Ես սովորութիւն ունիմ շէնքի աստիճաններուն վրայ դէմս ելլողին «բարի լոյս» կամ «բարեւ» մը ըսել, մեր հալէպեան սովորոյթները այստեղ կրկնելով, սակայն բարեւդ կա՛մ օդը կը մնայ, կա՛մ ալ անակնկալի եկած մէկուն նման՝ քիթին տակէն բան մը կը պատասխանէ, թերեւս ալ մտքերնէն կ՛ըսեն՝ այս ինչ տարօրինակ մարդիկ են սուրիացիները, առանց ճանչնալու կը բարեւեն:
Փաստօրէն արդէն Հայաստան է հասել թուային մենիւները։ Ես մի տեսակ զարմացած եմ եւ իրականում տխուր։ Գիտեմ, բոլորին անսպասելի է, որ նման բան կարող է ասեմ։
Բացատրեմ.
Մտել ենք Կօֆէի սիրած վայրերից մէկը՝ Future Diner, որը Երեւանի լաւագոյն վեգան ճաշարաններից մէկն է։ Չնայած նրան, որ միշտ պատուիրում ենք իրենց մօտից ուտելիքներ, երբէք ֆիզիկապէս չէինք եղել։
Մտնելուց անմիջապէս յետոյ երիտասարդ աշխատակիցն ասաց «մենիւի համար կարող էք սկանաւորել այս QR֊ները, ունենք հայերէն, անգլերէն եւ ռուսերէն մենիւներ»։
Իհարկէ, իմ համար սա բնաւ խնդիր չէր, քանզի հեռախօսս հետս էր։ Նկարեցի, ինչ֊որ մի անկապ կայք բացեց, նայեցինք։
Սակայն սա իրենից ահագին բան է ենթադրում, որը գուցէ միշտ չլինի յաճախորդի մօտ։ Յաճախորդը պէտք է ունենայ
Ես եղել եմ ժամանակին մարդ, ով չի ունեցել հեռախօս։ ով ունեցել ա հեռախօս առանց կամերայի։ ով ունեցել ա խցիկով հեռախօս բայց չի հասկացել QR֊ներ։ ով … (եւ այլն)
Արդէն հասկացաք, թէ ինչու եմ տխուր։
Ու նաեւ ունեմ բազմաթիւ ընկերներ, ովքեր մինչ օրս չունեն հեռախօս, կամ արի ասենք՝ խելախօս։
Սա իհարկէ եթէ նայում ենք խնդիրներին հասանելիութեան առումով։
Իսկ եթէ նայենք մեր ուժերից վեր ու մեզնով չլուծուող խնդիրների տեսակէտից՝
Սրանք ամենայաճախ հանդիպող դէպքերն են, չեմ թուարկում այն դէպքերը, որ հնարաւոր է լինեն, բայց “հազարից մէկ”։
Նոր մատուցողի հետ էի խօսում եւ իրեն հարցուցի՝ իսկ ի՞նչ եթէ յաճախորդը չունի խելախօս, նա ասաց «էդ դէպքում տրամադրում եմ իմ կամ ճաշարանի հեռախօսը»
Ես իհարկէ հասկանում եմ, թէ ինչու է մարդկանց «քուլ» թւում նման բաները։ Մի կողմից (մեզ թւում է թէ) բնութեանը օգուտ ենք տալիս (դա իրականում հարցական է, ոչ մի հետազօտութիւն չկայ, որ հաստատում է դա), միւս կողմից էլ դէ շատ ժամանակակից է թւում, նայի՛, նայի՛, նկարում ես ու տեսնում նկարներ ու թուէր։
Մի կողմից էլ մտածում եմ, գոնէ QR֊ը յղէր դէպի իրենց կայք, նենց չի որ պատուիրում ես կայքով, ուղղակի նայում ես։
Ասանկ բաներ…
Այս շաբաթ ունեցել եմ երկու ելոյթ եւ մասնակցել եմ մի քննարկման։
Առաջին ելոյթը տեղի ունեցաւ BSides Yerevan֊ի ժամանակ, ներկայացրել եմ համակարգիչների ամենահին աբստրակտցիաների պաշտպանութեան եւ հետեւելու մեթոդները։
Իսկ այսօր մասնակցել եմ ԲարՔեմփում՝ Cybersecurity պանելում։ մեր ամենալաւ պանելներից էր։ Հետաքրքիր հարցերով եւ խառը քնմարկումներով։
Իսկ քիչ առաջ ներկայացրել եմ live demo թէ ինչպէս ունենալ անձնական սպասարկիչ համացանցում։
Ահագին արդիւնաւէտ շաբաթ էր։